exhibitions
P.S. Warunkiem uczestnictwa jest praca twórcza. Mikrohistorie plenerow w Osiekach
P.S. Warunkiem uczestnictwa jest praca twórcza. Mikrohistorie plenerów w Osiekach
Wystawa otwarta w dniach: 14.06 – 11.07.2023
Zespół kuratorski / The Curatorial Team:
Maja Cieślak, Hela Dondé, Adrianna Grabowska, Apolonia Grądek, Zuzia Góralczyk, Klaudia Kośmider, macieja el, Anielk, Niemyjski, Aleksandra Tarka, Amina Olszewska, Barbara Kupiec, Iza Roko, zuzia sikorska, Maria Sobczak, Natalia Popławska, Natalia Zawadzka
Opieka merytoryczna / Expert supervision: dr hab. Agnieszka Popiel, prof. Uniwersytetu SWPS
dr Marika Kuźmicz, Wydział Artystycznych i Studiów Kuratorskich ASP w Warszawie
Międzynarodowe Spotkania Artystów, Naukowców i Teoretyków Sztuki, czyli plenery w Osiekach, odbywały się w latach 1963–1981. Wydarzenie to wpisało się w dzieje polskiej neoawangardy, stając się jednym z kluczowych punktów rozwoju sztuki współczesnej w PRL.
Inicjatywa ta narodziła się w wyniku spotkania Mariana Bogusza i Jerzego Fedorowicza w Koszalinie w 1961 roku, podczas którego pojawiła się idea łącząca zainteresowania obu artystów. Plenery w Osiekach miały wytyczać nowe ścieżki i kierunki polskiej sztuki, jednocześnie zakładając pewną decentralizację ówczesnego życia artystycznego. W konsekwencji ich organizacja wiązała się z szeregiem skomplikowanych interakcji ludzko-instytucjonalnych oraz ludzko-ludzkich.
Do zainaugurowania plenerów osieckich przyczynił się cykl spotkań towarzysko-organizacyjnych, które odbywały się głównie w maleńkim mieszkaniu przy ulicy Młyńskiej w Koszalinie. Bogusz, Fedorowicz, Irena Kozera i Ludmiła Popiel przez wiele miesięcy rozmawiali, zadawali sobie pytania, próbowali różnych rozwiązań, stale pośrednicząc między instytucjami państwowymi a środowiskiem artystycznym.
Powstałe wtedy sieci relacji międzyludzkich, zabiegi i starania organizatorów są dziś dla nas często nieczytelne lub niewidoczne. Dokumenty, zdjęcia, dziesiątki listów stały się zakurzoną pamiątką, czekającą na odkrycie tego, w jaki sposób zainicjowano słynne plenery.
Przy pracy nad naszą wystawą nie straciliśmy z pola widzenia konkretnych, często przełomowych dla polskiej sztuki prac i działań realizowanych podczas plenerów. Jednocześnie zastanawialiśmy się nad tym, co kulisy tego wydarzenia mówią nam o ówczesnej polityce kulturalnej, oraz przyglądaliśmy się codzienności pracy twórczej.
Żeby mówić o Osiekach, należy pytać nie tylko o to, czym one były, ale także o to, w jaki sposób stały się Osiekami.
Wystawa przygotowana z okazji 60. rocznicy inauguracji plenerów w Osiekach przez osoby studenckie II roku I st. Wydziału Badań Artystycznych i Studiów Kuratorskich Akademii Sztuk Pięknych we współpracy z Fundacją Osieki im. Jerzego Fedorowicza i Ludmiły Popiel.
Wystawa otwarta w dniach: 14.06 – 11.07.2023
Zespół kuratorski / The Curatorial Team:
Maja Cieślak, Hela Dondé, Adrianna Grabowska, Apolonia Grądek, Zuzia Góralczyk, Klaudia Kośmider, macieja el, Anielk, Niemyjski, Aleksandra Tarka, Amina Olszewska, Barbara Kupiec, Iza Roko, zuzia sikorska, Maria Sobczak, Natalia Popławska, Natalia Zawadzka
Opieka merytoryczna / Expert supervision: dr hab. Agnieszka Popiel, prof. Uniwersytetu SWPS
dr Marika Kuźmicz, Wydział Artystycznych i Studiów Kuratorskich ASP w Warszawie
Międzynarodowe Spotkania Artystów, Naukowców i Teoretyków Sztuki, czyli plenery w Osiekach, odbywały się w latach 1963–1981. Wydarzenie to wpisało się w dzieje polskiej neoawangardy, stając się jednym z kluczowych punktów rozwoju sztuki współczesnej w PRL.
Inicjatywa ta narodziła się w wyniku spotkania Mariana Bogusza i Jerzego Fedorowicza w Koszalinie w 1961 roku, podczas którego pojawiła się idea łącząca zainteresowania obu artystów. Plenery w Osiekach miały wytyczać nowe ścieżki i kierunki polskiej sztuki, jednocześnie zakładając pewną decentralizację ówczesnego życia artystycznego. W konsekwencji ich organizacja wiązała się z szeregiem skomplikowanych interakcji ludzko-instytucjonalnych oraz ludzko-ludzkich.
Do zainaugurowania plenerów osieckich przyczynił się cykl spotkań towarzysko-organizacyjnych, które odbywały się głównie w maleńkim mieszkaniu przy ulicy Młyńskiej w Koszalinie. Bogusz, Fedorowicz, Irena Kozera i Ludmiła Popiel przez wiele miesięcy rozmawiali, zadawali sobie pytania, próbowali różnych rozwiązań, stale pośrednicząc między instytucjami państwowymi a środowiskiem artystycznym.
Powstałe wtedy sieci relacji międzyludzkich, zabiegi i starania organizatorów są dziś dla nas często nieczytelne lub niewidoczne. Dokumenty, zdjęcia, dziesiątki listów stały się zakurzoną pamiątką, czekającą na odkrycie tego, w jaki sposób zainicjowano słynne plenery.
Przy pracy nad naszą wystawą nie straciliśmy z pola widzenia konkretnych, często przełomowych dla polskiej sztuki prac i działań realizowanych podczas plenerów. Jednocześnie zastanawialiśmy się nad tym, co kulisy tego wydarzenia mówią nam o ówczesnej polityce kulturalnej, oraz przyglądaliśmy się codzienności pracy twórczej.
Żeby mówić o Osiekach, należy pytać nie tylko o to, czym one były, ale także o to, w jaki sposób stały się Osiekami.
Wystawa przygotowana z okazji 60. rocznicy inauguracji plenerów w Osiekach przez osoby studenckie II roku I st. Wydziału Badań Artystycznych i Studiów Kuratorskich Akademii Sztuk Pięknych we współpracy z Fundacją Osieki im. Jerzego Fedorowicza i Ludmiły Popiel.
